Franz Anton Wiese was de stamvader van de Wieses in het Jagdhaus. Hij verdiende zijn brood als houtskoolbrander. Volgens een akte van 23 maart 1842 kocht hij "een akker op de Schneisberg, 3 hectare, 122 rijen en 35 voet" van de broers en zussen Feldmann uit Niederfleckenberg voor de som van 70 thalers. Dit land was onderworpen aan een jaarlijkse heffing van 5 Spind Hager Wormbacher Maß te betalen aan de Reichsfreiherr von Fürstenberg in Kloster Grafschaft, die werd overgedragen aan de koper.

Franz richtte hier in hetzelfde jaar Haus Wiese op. Hij maakte het begin van het toerisme niet meer mee, dat zijn zoon Franz Klemens Wiese een beslissende impuls zou geven.

Klemens Wiese en zijn jonge vrouw moeten zich al vroeg gerealiseerd hebben dat ze hun geluk moesten beproeven met een café vanwege de onvergelijkbaar gunstige ligging van Jagdhaus. De eerste keer in 1873 en de tweede keer in 1874 werd de vergunningsaanvraag afgewezen. Uiteindelijk stuurde het koninklijk districtskantoor in Meschede op 13 november 1878 wat vandaag de dag het geboortebewijs van het toerisme in Jagdhaus genoemd zou kunnen worden, met bestelnummer 6266, met de volgende tekst:

"Licentie

Aan de landbouwer Klemens Wiese zu Jagdhaus wordt toestemming verleend om de herberg te exploiteren in het huis gelegen in de gemeente Grafschaft, ingeschreven onder nr. 2 van het kadaster, met de waarschuwing dat het schenken van alcoholische dranken aan erkende dronkaards die als zodanig door de politie zijn aangewezen, zal leiden tot het verlies van deze vergunning, hetgeen ook zal gebeuren in het geval van §§ 53 en 143 van het handelsreglement van 21 juni 1869."

Dit legde de basis voor een compleet nieuwe bron van inkomsten. Klemens Wiese, wiens levensdoel het was om met hard werken en ongeëvenaard doorzettingsvermogen bossen te kappen om zijn landbouwgrond te vergroten en zo de basis te leggen voor de verdere uitbreiding van de boerderij, liet de leiding van het jonge bedrijf over aan zijn vrouw Ferdinande en hun opgroeiende dochters. Toen Franz Adolf Wiese op 24 oktober 1883 werd geboren, was zijn vreugde zo groot dat hij besloot het huis uit te breiden voor zijn zoon en erfgenaam.

Klemens Wiese stierf in juni 1897 op 61-jarige leeftijd. Zijn levenswerk, de uitbreiding van de boerderij tot 52 hectare, maakte de weg vrij voor de toekomstige inspanningen van zijn zoon. De gasten van die zomer bewezen door hun acties hun toewijding en interesse in het voortbestaan van het huis. Ze besloten de pensioenprijs te verhogen omdat ze vonden dat moeder Ferdinande Wiese met de huidige prijzen onmogelijk in haar levensonderhoud kon voorzien.

Franz Adolf Wiese nam het erfgoed van zijn ouders over, breidde het verder uit en maakte het beroemd tot ver buiten de grenzen van het Sauerland.

Na zijn leertijd in Hotel Middendorf in Dortmund keerde hij op 19-jarige leeftijd terug naar huis. Zijn ondernemersgeest en de nieuwe ideeën die hij meebracht uit de stad konden aanvankelijk niet op de goedkeuring van zijn oudere familieleden rekenen. Maar Franz had de tekenen des tijds herkend. Hij vergrootte de veestapel, breidde de stallen uit en bracht het huis op de nieuwste technische standaarden.

Na de dood van zijn moeder in februari 1910 kwam de volledige verantwoordelijkheid voor het ontluikende bedrijf op zijn jonge schouders terecht. De tijd verstreek in rusteloze arbeid totdat het begin van de wereldoorlog alles tot stilstand bracht. De moeilijke jaren van oorlog en inflatie betekenden nog meer lijden voor Franz Wiese nadat zowel zijn eerste als zijn tweede vrouw binnen vier jaar stierven. Sindsdien stond zijn zus Bertha Tröster, die in 1919 haar man had verloren, hem bij als een trouwe helpster. Zij deed het huishouden en nam de zorg op zich voor zijn vijf kinderen. Franz genoot vooral van zijn natuurpark, dat hij in 1911 aanlegde en sindsdien steeds verder uitbreidde.

Toen de inflatie overwonnen was en de mark weer als waardemeter werd beschouwd, kreeg Franz Wiese ook weer de moed en de wil om iets nieuws te creëren. Met talrijke verbouwingen en uitbreidingen bleef hij nieuwe gastenkamers creëren en de keuken en eetkamer vergroten. Bij al zijn inspanningen werd hij gedreven door één enkele ambitie: zijn nuchtere familiebedrijf zo uitbouwen dat het ook in moeilijke tijden overeind bleef. Hij creëerde een gezellige herberg, aangepast aan de kenmerken van het landschap.

Met een diepe vroomheid en een onwankelbaar geloof was hij de initiatiefnemer en drijvende kracht achter de bouw van de Hubertuskapel in 1936. Hij durfde moedig tegen de stroom in te zwemmen en gaf dit voorbeeld in een tijd van toenemende goddeloosheid.

De tijd stond niet stil en na het einde van de oorlog begon Franz Wiese al snel met nieuwe verbouwingen en renovaties om zijn hotel in Schmallenberg aantrekkelijk te houden.

Ook in het openbare leven hield hij voet bij stuk. Vanaf het begin van de jaren 1930 was hij arbiter voor de gemeente Fleckenberg. In 1939 werd hij benoemd tot ambtsdrager en gemeenteraadslid. In 1945 werd hij benoemd tot dorpshoofd. Voor zijn verdiensten voor de bouw van de Hubertuskapel ontving hij op zijn 70e verjaardag in 1953 het erekruis "Pro ecclesia et pontifice" van paus Pius XII.

Hij cultiveerde altijd de sfeer van zijn hotel en leidde het plattelandshotel in het Sauerland naar een onverwachte roem. Als je het geluk had om rond 18.00 uur uitgenodigd te worden voor het "Kontärchen", nodigde hij je uit om samen met hem een fles "Filzener Herrenberg" te "delen". In een gesprek leerde je een slimme, bescheiden man kennen bij wie je advies en hulp kon krijgen. Hij was zeker geen kind van verdriet. Hij zei immers zelf dat het de schuld was van degenen die hun vakantie doorbrachten in het jachthuis. Menig fles wijn werd in zijn gezelschap 's avonds laat ontkurkt. Maar als het al te laat was en de golven van vrolijkheid overliepen, gaf hij een kort en bondig bevel: "Blagen, int Berre!" en iedereen onderwierp zich aan het natuurlijke gezag van de landheer.

Franz Wiese stierf na een rijk vervuld leven op 74-jarige leeftijd, geliefd door zijn familie en vrienden, gewaardeerd door zijn gemeenschap en onder zijn professionele collega's, bekend om zijn gevoel voor rechtvaardigheid en burenhulp, als een vertegenwoordiger van echte Sauerlandse folklore. Hij combineerde op harmonieuze wijze trouw aan de kerk, een conservatieve en progressieve levenshouding en geest, intelligentie en de wil om te bereiken, kleinschalig werken en groot denken, een vreugdevolle bevestiging van het leven en vasthoudendheid in moeilijke tijden.

Zijn oudste zoon Clemens Wiese erfde het grote landgoed. Omdat zijn huwelijk kinderloos bleef, adopteerden hij en zijn vrouw Elvira Bernd Gerlach, de tweede zoon van Adalbert Gerlach en zijn vrouw Gertrud, geboren Wiese, van de boerderij Siele bij Olpe.

Clemens Wiese was een geboren architect. Hij was van jongs af aan gefascineerd door techniek. Hij was niet geboren als herbergier en hotelier. Toch aarzelde hij nooit om zijn erfenis te aanvaarden en de leiding van het gestaag groeiende bedrijf van zijn ouders over te nemen. De keuken en kelder groeiden onder zijn hand en bij verbouwingen tekende hij zelf de eerste plannen en bracht hij altijd zijn eigen ideeën in de praktijk. In nauwe samenwerking met de Jagdhaus kunstenaar en architect Hinrich Grauenhorst, creëerde hij gezellige hoekjes in het hele huis, waar gasten zich comfortabel en veilig konden voelen, zelfs bij slecht weer. Het hoogtepunt van zijn bouwactiviteiten was het Härdlerhaus, voltooid in 1972. Voor het eerst in Haus Wiese bood het moderne en ruime, zonnige balkonkamers met alle comfort.

Net als zijn vader Franz, die zichzelf altijd met een zekere trots "boer en herbergier" noemde, was ook Clemens Wiese diep geworteld in de natuur en het platteland. Hij werkte graag op zijn boerderij en de verzorging van het park, de gazons en de beplanting lag hem bijzonder na aan het hart.

Clemens was altijd zeer terughoudend en bescheiden van karakter. Het welzijn van zijn gasten was zijn hoogste prioriteit. s Avonds, als hij met hen bij wijn zat, vermaakte hij hen vaak met zijn anekdotes en grappige verhalen. Soms ging hij 's avonds laat achter de piano zitten om in kleine kring een dansje te maken. Als middernachtelijke verfrissing vond hij de "Wolkenschinken" uit, die al snel een begrip werd voor veel nachtbrakers.

Vanaf 1976 vermaakte Clemens Wiese zijn gasten door af en toe piano te spelen tijdens het diner. Menig gast, die zeker geen afbreuk wilde doen aan de prestaties van de keuken, zei destijds dat het beste van het koude buffet 's avonds het pianospel van "Opa Wiese" was.

Ja, hij was inmiddels opa geworden. In 1974 vierden ze hun bruiloft bij Wiese thuis. Bernd Wiese-Gerlach had nieuwe banden gesmeed tussen Jagdhaus en Milchenbach en trouwde met Elisabeth Oberstadt. Clemens Wiese, die zelf geen biologische kinderen had, genoot nu van zijn kleinkinderen Thomas, Stefan, Monika en Michael. Hij nam Thomas, de oudste, nog steeds mee voor een wandeling in zijn kinderwagen.

Een ernstige ziekte trof hem veel te vroeg. Hij mocht niet genieten van de vruchten van zijn rusteloze leven in de vredige rust van zijn oude dag. Clemens Wiese overleed in 1982, twee dagen voor kerstavond. Op zijn 71e verjaardag, 27 december 1982, werd hij bijgezet op de begraafplaats in Fleckenberg.

Sindsdien runnen Bernd Wiese-Gerlach en zijn familie het traditionele plattelandshotel in het Sauerland. Bernd Wiese-Gerlach, die zijn opleiding aan de wereldberoemde hotelmanagementschool in Lausanne cum laude heeft afgerond, was er - net als zijn voorouders - altijd op gebrand om het comfort van het hotel verder te verbeteren. In de jaren na de dood van Clemens Wiese renoveerde hij het hele hotel en moderniseerde hij met name de technische faciliteiten. De meest in het oog springende renovatie- en verbouwingsmaatregelen waren de toevoeging van extra verdiepingen aan het Härdlerhaus en de renovatie van het wellnessgedeelte in 1984 en 1991.

De toevoeging van zes comfortabele kamers en suites aan het Härdlerhaus werd ook gebruikt om de architectonisch wat ongelukkige vleugel van het gebouw in harmonie te brengen met de architectuur van het hoofdgebouw.

Met de bouw van het nieuwe wellnessgedeelte in 1991 speelde Bernd Wiese-Gerlach in op een trend die in de jaren daarna bijna explodeerde. Het nieuwe gedeelte, dat het 25 jaar oude zwembad van het hotel verving, werd uitgerust met een zwembad van 86 m² met een tegenstroomsysteem, fontein, massagestralen en waterval, evenals een whirlpool, sauna en stoombad, een Kneipp-bad en een vitaliserende zon.

Bernd Wiese-Gerlach wilde het hotel graag openstellen voor jonge gasten en gezinnen.Ook wandelaars en daggasten werden gastvrij ontvangen.

Na meer dan 30 jaar in dienst te zijn geweest, was het voor Bernd Wiese-Gerlach en zijn vrouw Elisabeth, die hem altijd hadden begeleid en gesteund in zijn pogingen om het familiebedrijf te runnen, een groot genoegen om de teugels over te dragen aan hun tweede zoon, Stefan Wiese-Gerlach, in december 2005.

Sindsdien runnen Stefan Wiese-Gerlach en zijn vrouw Katia Herrlitz het hotel in Schmallenberg in de 5e generatie, waarbij ze zich inspannen om het 150 jaar oude erfgoed voort te zetten en uit te breiden in overeenstemming met de behoeften en wensen van de gasten.